က်ေနာ္ (၄) ႏွစ္သား အျပင္းဖ်ားတုန္းက လူသူအေရာက္ေပါက္နည္းတဲ့ ေတာရြာေလးကေန အေဖက ေက်ာပိုး ၊ အေမက မီးအုပ္ေဆာင္းကုိ ကိုင္ သားသမီးေဇာ နဲ ့ ညသန္ေခါင္ေက်ာ္ ျမိဳ့က ေဆးရံုးကို အျပင္းခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္မွီ ေရာက္လာလို ့ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ခဲ့တာတဲ့ အဲ့ဒီထဲက က်ေနာ္က မိဘ အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေလသလားး ဒါေပမယ့္ အေဖ နဲ ့ အေမကေတာ့ တစ္ခါမွ ယခုလိုမေတြးခဲဖူးဘူးတဲ့ ။ စကားနည္းတဲ့ အေဖ က သူ ့ရဲ့ ေမတၱာတရားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မထုတ္ျပခဲ့ပါဘူး သံသရေတြနဲ ့ "အေမ.....အေဖက သားကို ခ်စ္ေကာခ်စ္ရဲ့လား '' ေမးတဲ့ အခါ အေမက ျပံဳးရိပ္သန္းျပီး သားသမီးေတြအေပၚထားတဲ့ အေဖ ရဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာေအာင္ ညအိပ္ယာ၀င္ ပံုျပင္အျဖစ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။
အဖိုး အဖြား ေတြ ရဲ့ စကားတစ္ခြန္းက အေဖ နဲ ့ အေမ့အတြက္ အေတာ္ ၾသဇာ ေညာင္းခဲ့တယ္ ။
"ပညာတက္လည္း စပါးတစ္စီး ပညာမတက္လည္း စပါးတစ္စီး " ဆုိတဲ့ စကားအတိုင္း ေရးတက္ဖတ္တက္ ေတာ္ျပီး ေက်ာင္းထြက္ ဆုိတဲ့ စကားက က်ေနာ့္ေရွ့က ေမာင္ႏွမေတြ အတြက္ေတာ့ ကံဆုိးစြာနဲ ့ အေဖ နဲ ့ အေမ က က်င့္သံုးခဲ့တယ္ ။ ေနပူမိရင္ ဖ်ားတယ္ ၊ အေအးပက္ရင္ ဖ်ားတယ္ ေမြးကတည္းက ေရာဂါနဲ ့ နပန္းလံုးလာခဲ့တဲ့ ဒီေကာင့္ အလွည့္လည္း ေရာက္ေတာ့ သူတို ့ရဲ့ က်င့္စဥ္ၾကီးကို ေျပာင္းပစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ ။ အေဖေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို ၾကားေယာင္ေနေသးတယ္
'' သားငယ္ အတြက္ကေတာ့ တို ့ေတြေပးနိုင္တာ သူ ့အတြက္ ပညာအေမြတစ္ခုပဲ " ကံေကာင္းစြာနဲ ့ ပညာတက္ၾကီးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ လူၾကားထဲ မ်က္နွာမငယ္ခဲ့ရဘူး။
က်ေနာ္ လူပ်ိဳေပါက္စ အ၀တ္စား လွလွ ၀တ္ခ်င္တဲ့ အရြယ္ အျဖည့္ခံ လူသားႏွစ္ဦး အေဖ နဲ ့ အေမ က အရာရာမျပည့္စံုေပမယ့္ တက္စြမ္းသေလာက္ ေဆာက္ရြက္ေပးခဲ့ၾကတယ္ ။ က်ေနာ္ မသိတက္တာလား တကယ္မသိတာလား အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားလည္း ေသခ်ာတိက်တဲ့ အေျဖတစ္ခု ထြက္မလာပါဘူး က်ေနာ့္တို ့အတြက္ အေဖ မနက္ေစာေစာ ထင္းလွည္းကိုေမာင္း ေဆာင္းတြင္ေအးေအးမွာ အေႏြးထည္မပါ ေစာင္ထူထူကို ျခံဳျပီး ပင္ပန္စြာနဲ ့ ေကြ်းေမြးေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့တာကိုေပါ့ ။ ေတာဓေလ့ " စိတ္ညစ္ေတာ့ အရက္ကို ေသာက္တယ္ အရက္ေသာက္ေတာ့ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္ " တိုင္းရင္းသားသံ ၀ဲ၀ဲနဲ ့ အေဖ့ရဲ့ သီခ်င္းသံ၊'' အေဖ အရက္ေသာက္တာ သားရွက္တယ္ '' လို ့ေျပာေတာ့ '' ေအးပါ ...သားရယ္ အေဖ ေနာက္မေသာက္ေတာ့ပါဘူး '' ဆိုျပီး သားသမီးေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခဲ့တယ္ ။
ယခု က်ေနာ္ (၂၀) ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူ ့ေလာကမွာ ေျခဖ၀ါး ၂ခ်ပ္ခ်စရာ ေနရာေလးတစ္ခုရလာတဲ့အခ်ိန္
'' အေဖ နဲ ့ အေမ ေနေကာင္းလား ''
'' က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္တယ္ သတိရတယ္ေျပာလိုက္ေနာ္ '' ဆိုတဲ့ အမွာစကား ႏွစ္ခြန္းက လဲြျပီး ဘာစကားမွ မေျပာနိုင္ခဲ့ဘူး ဘာတာ၀န္မွလည္း မေက်ေသးဘူး အခုေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀ အတြက္ အျဖည့္ခံ လူသားႏွစ္ဦးက အေမ့ခံလူသားေတြ ျဖစ္သြားၾကျပီလား ။
က်ေနာ္ မေတြးျပရပါေစ နဲ ့ မေတြးခ်င္လို ့မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ က်ေနာ္ ရူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္ း( ။ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြကိုျပန္စဥ္းစားျပီး ျပန္လိုခ်င္မိတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကေတာ့ အေဖ က အေမ့ကို ေနာက္ပိုးတုန္းက မယ္ဒလင္ တီးျပီးဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလ က်ေနာ္ တို ့အငယ္တုန္းက လသာတဲ့ ညေတြမွာ အိမ္ေရွ့ကြပ္ပစ္မွာ ထိုင္ျပီး အေဖ က မယ္ဒလင္တီး အေမက သီခ်င္းဆိုခဲ့ၾကတာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္လိုခ်င္တယ္ ။ အခုက်ေနာ္ အျဖည့္ခံရင္ခြင္ေတြနားမွာ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ေမွးစက္ခြင့္ရခ်င္တယ္ သိေနတယ္ အျဖည့္ခံမ်ား( အေဖ နဲ ့ အေမ ) ကလည္း မေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို သတိရေနတယ္ဆိုတာ ေန ့ရက္ေတြရယ္ ကုန္ခဲလိုက္တာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္ရမွာပါလိမ့္ေနာ္ ။
Friday, May 1, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔ကြာ
ျပန္ရမွာေပါ႔
အဲေလာက္သိတတ္ေနတာကိုက မဆိုးေသးတဲ႔သေဘာပါ
တကယ္မသိတတ္တဲ႔သူေတြက သတိေတာင္မရဘူးရယ္
cheer up
ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ထမျပန္နဲ႔ဦးဗ်
မုန္တိုင္းနဲ႔ေတြ႔သြားမယ္
May 3, 2008 8:57 PM
ေၾကာင္ေလးေရ ။ဒီ Post ကိုဖတ္ ပီးမ်က္ရည္ဝဲ မိတယ္ ၊အားတင္းထားပါ၊ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔ကြာ။ မိဘကိုသိတတ္တဲ့ သားသမီးဟာ အျမဲအဆင္ေျပမွာပါ။
May 3, 2008 9:18 PM
ေတြးမိတယ္ ဆိုေတာ့ မဆိုးေသးပါဘူး ကိုေမာင္မ်ိဳးရာ ..
မေလာပါနဲ႔ .. ျဖည္းျဖည္းေပါ့.. ရည္မွန္းတာေတြ ျဖစ္လာမွာပါ.. :)
May 3, 2008 10:28 PM
အိမ္လြမ္းေနတဲ႔ ညီေလး အစစအဆင္ေျပပါေစကြာ။ လိုအင္ဆႏၵျပည့္ေျမာက္ၿပီး အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ
May 3, 2008 11:19 PM
ၾကိဳးစားေနတာပဲ ေညာင္မ်ိဳးရယ္
အေမနဲ႔အေဖက နားလည္ေနမွာပါ
ေ၀းေနလို႔ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး
နီးနီးတုန္းကလို စကားေတြ အားရပါးရမေျပာရေတာ့
ေနေကာင္းလားနဲ႔ သတိရတယ္ဆိုတာပဲ
အတိုခ်ဴန္းေျပာလိုက္ေပမယ့္
ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
အိမ္ကိုလြမ္းသလဲဆိုတာ
အိမ္ေ၀းသူတိုင္း ေညာင္မ်ိဳးခံစားခ်က္ကို
နားလည္ႏိုင္ၾကမွာပါ
တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး
မိဘနားမွာ အားကိုးရတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစလို႔
May 4, 2008 2:24 AM
ညီေလးရယ္ မိဘေမတၱာကို ေဖာ္ျပထားတာ အစ္ကို ၾကည္သီးေတာင္ထမိတယ္...ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ေလးက အခံစားရဆံုးပဲ...။ အစ္ကိုတို႕ဆို ငါ့ညီထက္ဆိုးပါတယ္ ကြာ...။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိသားစုနဲ႕ခြဲခြာၿပီးေနေနရတာ.. ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ျပည့္ပါေတာ့မယ္...။ မိဘေမတၱာကို နားလည္သေဘာေပါက္ တန္ဖိုးထားတဲ့ သားသမီးဟာ ေလာက အလည္မွာဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္... မနိမ့္ က်ရပါဘူး ညီေလးေရ...။ ခ်စ္ေသာမိသားစုနဲ႕ အျမန္ဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ဆံုဆည္းႏိုင္ပါေစ...။
May 4, 2008 3:28 AM
အိမ္ေထာင္ က်ရင္ ပိုေမ့လာမယ္ ... ကေလး ရေတာ့ ပို ေက်းဇူး သိလာမယ္ ... လူကေတာ့ ေရာက္မွာ မဟုတ္ ... :P
May 4, 2008 5:53 AM
အျဖည့္ခံရင္ခြင္ေတြအနားကိုအျမန္ဆံုးျပန္ျဖစ္ပါေစ...
May 4, 2008 9:30 AM
ကုိမ်ဳိးေရ ဒီ post ကုိဖတ္ျပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းသလုိလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္ ကုိယ္ေတြငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ့္မိဘ ေတြအေပၚကုိယ္ေတြဘယ္ေလာက္မ်ားဆုိးခဲ့လည္း မသိဘူးေနာ္။ အားတင္းထားပါ မိဘေက်းဇူးကုိသိတတ္တဲ့ လူဟာ အျမဲတမ္းကိုအဆင္ေျပမွာပါ။ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႕ေနာ္ကုိမ်ဳိး။
May 4, 2008 1:40 PM
ပိုဒ့္ေလးကတကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..
ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးဗ်ာ..
၀မ္းနည္းသလိုလိုႀကီးပဲ..
အားေပးလွ်က္ပါ ကိုမ်ိဳးေရ..
May 4, 2008 4:40 PM
ေမာင္မ်ိဳးေရ ဖတ္ၿပီး ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရပါတယ္။ ကိုယ့္ဆီက ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မိဘေတြကို ဘာမွေသခ်ာ ျပန္လုပ္မေပးႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ ေမာင္ေလး။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ေမာင္ေလးအတြက္ ေမာင္ေလးအေဖနဲ႔အေမက ဂုဏ္ယူေနမွာပါ။ ဒါလည္း ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတမ်ိဳးပဲေလ...
May 4, 2008 6:28 PM
This post has been removed by the author.
May 4, 2008 8:12 PM
ျပန္ရမွာပါ ... ငါတို့ရင္ထဲမွာ အိမ္ဆိုတာရွိေနသေရြ့
ေႏြးေထြးပါတယ္ ...။
May 4, 2008 8:26 PM
I come to join forces with the village of Burma at this so tragic moment.
I ask God that everything passes as quickly as possible and the Bimãnia and his people survive a calm life and of peace.
May 5, 2008 2:12 AM
ႀကိဳးစားကြာ........... တေန႔ေတာ့ၿဖစ္လာမွာပါ။
May 6, 2008 10:32 PM
ၾကိဳေနတယ္ အေမ႔အိမ္ဆီမွ ျပန္လာမယ္ အေမ့အိမ္ကို အခ်ိန္တခုေရာက္ရင္ေပါ႔ကြာ...း)